"lustro jakby przeszedł dreszcz..."

Dziś szybciutko, bo ręce mi zdrętwiały, głowa boli- nie, nie mam kaca- choć wolałabym go mieć- znaczyłoby, że wczoraj spędziłam czas ciekawie, niestety nie. Zimno mi po prostu.

Dostałam rozdwojenia jaźni. Z jednej strony sie podoba a z drugiej jestem trochę zniesmaczona.  Sięgając po nią przeczytałam na okładce, że zapomnę o rzeczywistości, zanurzę się w opowieści i będę żyć życiem bohaterów. Ta...
Od teraz inaczej patrzę na recenzje widniejące na samej książce. Człowiek nastawia się psychicznie, bierze wolne od wszystkiego i wszystkich, kładzie się w łóżku z termosem i lodówką turystyczną pod pachą i kurde nic! Książka ma 15 rozdziałów a tak naprawdę dopiero w 13 zaczęła mnie wciągać. No tak być nie może! Przyznaję, że ostatnie 3 rozdziały są ciekawe i tak jak w recenzji- wciągające, ale to chyba za mało. Acha jeszcze nie napisałam o czym ja teraz nadaję.
 Sarah Waters napisała książkę pod tytułem:"Ktoś we mnie".

 Angielska prowincja po drugiej wojnie światowej, młody lekarz wraca do miasteczka by tam spotkać się z miłością swojego życia. Od razu wyjaśniam, że wcale nie jest kobietą- ta miłość ma się rozumieć. Super pomysł, gdyby nie to, że narratorem jest lekarz- facet. Wszystko widzimy z jego perspektywy- opisy dworku, jak ubrane były bohaterki, jakie uczucia nimi targają (tego chyba jest najmniej). Bo tak naprawdę to ciągle słyszymy o jego uczuciach.
 Na początku drażniło mnie to, że kobieta (autor) poprzez mężczyznę (bohater) próbuje przedstawić nam historię. Wyglądało to sztucznie. No po prostu facet tak nie widzi! Przez ten dysonans trudno było czytać. Przebolałam to, w końcu przecież jest zakochany do szaleństwa.
 Akcja rozwijała się tak długo, że bałam się czy kiedykolwiek się rozwinie. Nachodzi mnie nieodparta myśl, że książka ta miała mieć o wiele więcej stron z 1000, ale wydawca powycinał połowę, albo autorka tak się zapomniała w swych słowach, że potem musiała szybko kończyć, bo kontrakt był tylko na 500 stron.

Och ale jestem złośliwa! Nieładnie. No, ale nie podoba mi się i już. Nie wiem dlaczego powieść ta została nominowana w 2009 roku do Bookera.
Aczkolwiek muszę przyznać, że film wyszedłby z tego ciekawy, bo sama historia- jej jądro jest ciekawe.
 I odwieczne pytanie co naprawdę jesteśmy zdolni zrobić dla miłości?

Miało być krótko- jakoś nie umiem dotrzymać słowa. Mam nadzieję, że nie zdradziłam nic ważnego z tej opowieści. Może się skusicie. Ja się skusiłam i tak pół na pół. Mistrzostwo suspensu to raczej nie jest. I jeszcze szydercze słowa na okładce:"Mistrzyni fabuły przygotowała dla nas kolejną niespodziankę. Jedno jest pewne: nie będziemy rozczarowani". Ja jestem!

Posiłkowałam się książką wydaną przez Prószyński i s-ka w Warszawie 2009 roku. Czytacie na swoją odpowiedzialność.
Ufff. I nic ciekawego nie otwiera mi się na tytuł. No cóż dwa razy na tym samym nie mam wyjścia tak będzie... patrz na górę:

Na dziś to tyle. Jutro, no może we wtorek się spotkamy znowu.
 Jeszcze chciałam podziękować Weasel z weasel`s world, która przekazała mi wyróżnienie

Dziękuję Ci kochana.
Przekazuję wszystkim tym, którzy pozostawią komentarz pod tym postem. Bierzcie dziewczyny!
Dziękuję za odwiedziny i komentarze.
Pa.Pa.