stara miłość nie rdzewieje, no może trochę

Po  10 latach nie dotykania,  nie myślenia,  bez tęsknoty z jednej i drugiej strony postanowiłam przypomnieć o sobie i sobie.
Zabrzmiało to jakbym mówiła o swojej dawnej miłości i coś w tym jest.
 Będąc małoletnią często zajmowałam czas właśnie nimi. Mniej było rozrywek,  człowiek a dokładniej ja musiałam zająć sobie ręce. I tak się poznaliśmy. Na początku było trochę drętwo, gdzieś usłyszane wskazówki- pomagały i nie. Na szczęście w tych czasach można było pójść do księgarni kupić naprawdę dobry podręcznik i nauczyć się wszystkiego co się chciało. Wydaje mi się, że dawniejsze książki były o niebo lepsze. Teraz gdy przeglądam poradniki na ten temat to wydaje mi się że adeptów tej sztuki traktuje się jak półgłówków, ale to jest tylko moje zdanie.
 Swego czasu w kioskach można było kupić co najmniej 3 tytuły miesięcznie i to w języku polskim. Potem jakby wszystko zeszło do podziemi, może brak popytu? Nie wiem.
Chyba jeszcze nie powiedziałam o co chodzi, no to mówię. Chodzi o druty i dziewiarstwo.
Tak, tak minęła dekada od naszego ostatniego spotkania. A robiło się wiele różności od moherowych berecików zacząwszy po swetry, rękawiczki,  po spodenki i kombinezony dla najmłodszych. Pewnie mi nie uwierzycie bo nie mam zdjęć, ale wtedy jakoś nie myślałam przyszłościowo. Zostały mi tylko rzeczy po Starszym- kombinezon i sweterek, do którego były spodenki na szelkach i berecik.

Jeszcze mam sweterek i poszewkę na podusię z chrztu naszej Gwiazdy, które na szydełku zrobiła moja Babcia

Nie odziedziczyłam po Babci talentu do szydełkowania. Nadmienię tylko, że nasza Babcia wszystko robi z głowy bez zapisów, wzorów.  Ot taki geniusz.

Dzieciaki będą miały miłe pamiątki.

Oki, na tym sentymentów koniec.
Dawniejszy bzik  wziął znowu nade mną górę i postanowił się uzewnętrznić.  Niestety jest także to, że mam pewien problem. Otóż przeważnie wszystkie rzeczy, za które się biorę wychodzą za duże. O ile z dziecinnymi ciuszkami to nie problem- kiedyś dorosną do nich, o tyle dla mnie  już jest. Nie minęło mnie i tym razem. Sweterek robiony na rozmiar 36 trafił do  Bratowej rozmiar 40. Ciekawe gdzie się zakotwiczy na stałe.

 Piękny czerwony moherek. Na szczęście zostały mi jeszcze motki. Nie wiem jak Wy, ale ja mam manię kupowania większej ilości.

 dla zainteresowanych- wzór to pojedynczy ryż.

Pozostałe motki połączę z czarnym i zrobię szal. Jest bezpieczne, bo nigdy nie będzie za duży.

Teraz jestem na etapie robienia poszewki na poduszkę. Idzie jak po grudzie. Cienka włóczka, druciki nr 2,5- wiele filmów przede mną (lubię robić podczas horrorów).

Właśnie gotuję rosół z kury, będzie gotowy wieczorem, więc jeśli któraś z Was będzie przejazdem to zapraszam. Od razu uprzedzam nie mam domowego makaronu!.
Zdradzę Wam pewną tajemnicę- zamiast selera - bulwy dajcie seler naciowy- smak  jest zupełnie inny, niepowtarzalny, bardziej radosny i żywszy.

Ach zapomniałabym! Mamy nowe zwierzątko w domu! Dla potrzeb dziecięcych ma na imię Jerry.
Zauważyłam dopiero, gdy zostawiła połowę cukierka. Najpierw pomyślałam, że nasza Gwiazda wyrzuciła, ale żeby na parapet? No i nie pasowały mi ślady ząbków- Gwiazda ma większe. Po nitce do kłębka (że tak zostanę w temacie) doszłam do papierków pociętych małymi ostrymi ząbkami. Jakbyście jeszcze się nie domyśliły - MYSZ. Od wczoraj mamy polowanie. Jest sprytna. I tutaj pewnie narażę się tym, które kochają zwierzątka- omija pułapki (tak nastawiliśmy pułapki). Jakoś nie mam ochoty budzić się z odchodami na twarzy. Sory.  Kiełbaska, chlebek znika z pułapek, które pozostają nienaruszone.
I tym optymistycznym akcentem zakańczam. Idę zebrać szumowiny z rosołu.
Dziękuję za odwiedziny i komentarze. Na dziś to tyle. Pa.Pa.